Nederland is een sportief land. Meer dan vijftig procent van de bevolking beoefend een sport. Hoewel individueel fitness de meest beoefende sport is van Nederland, zit menig Nederlander ook bij een sportvereniging. En deze worden vaak beheerd door vrijwilligers en sponsors. Deze regeling zorgt soms voor oneerlijkheid in de verdeling van teams en selectie.

Je hoort het vaak in de sportjeugd. Wanneer je ouders een deelname leveren aan de club, of simpelweg in een commissie zitten, is de kans dat je in een laag team terechtkomt toch een stuk kleiner en zijn de kansen op een hoog team met meer doorstroommogelijkheden toch heel wat groter.

Ook bij volleybalclubs is dit scenario niet een onwaarschijnlijke. Zo was er een trainer die tussen neus en lippen liet weten dat hij zijn eigen dochter in het team heeft gehaald, ondanks dat ze nog veel te jong was voor het team. Ook zitten de ouders van een speelster al vier jaar in de technische commissie (TC) en speelt zij al die jaren al non stop in de hoogste teams van de club.

Maar dit kunnen allemaal zaken zijn die niets met vriendjespolitiek te maken hebben. Misschien is het puur toeval en zijn deze spelers ook echt goed. Toch valt het op, wanneer je in de vrijwilligerslijst kijkt, dat grotendeel van deze vrijwilligers ouders zijn van de jeugd in de hoge teams.

Maar niet alleen met het maken van de teamindeling, zien de spelers van de club vriendjespolitiek voorbijkomen. Ook tijdens het indelen van de trainingstijden, zien veel teams met ongeloof dat alle hogere teams de gewenste trainingstijden krijgen, en moeten de rest van de teams op vervelende tijden die niet altijd haalbaar zijn.

Volleybalster Anna merkt bij haar club ook veel vriendjespolitiek en oneerlijke verdelingen. ‘Elk jaar komt er een nieuwe teamindeling en dan merk je dat wanneer ouders in de club bezig zijn, er mensen in een hoog team zitten die niet veel beter zijn dan de rest van de club.’ Anna is het wel gewend, voordat ze begon met volleybal heeft ze een paar jaar gekorfbald en ook daar was vriendjespolitiek aanwezig. Het neemt het plezier in de sport een beetje weg. ‘Elk jaar kijk ik of ik een leuk team zit. Als het niet zo is zou ik er waarschijnlijk mee stoppen.’

Er wordt veel risico’s genomen met de lagere teams. Bij sportverenigingen ligt de focus vaak bij de hogere teams waardoor de lagere teams net te kort komen. Zo kan Anna dit jaar als voorbeeld nemen. Ze begon met een team dat net aan genoeg spelers had, maar als er één iemand zou wegvallen, konden ze al niet meer mee doen met de competitie. Dit zorgde ervoor dat er halverwege het seizoen twee teams samengevoegd werden. ‘Je gaat plots met een compleet nieuw team spelen waar het niveau en leeftijdsverschil ontzettend groot is. Als je kritiek hebt wordt er niet geluisterd en gaan ze voorbeelden geven van jaren geleden die nu niet meer relevant zijn.’

Anna heeft wel wat ideeën hoe de clubs beter met de clubleden om zouden moeten gaan. ‘Als ze meer luisteren naar de spelers en echt kijken naar niveau zouden er al sowieso betere teamverdelingen zijn. Dat zou het sporten een stuk leuker en eerlijker maken.’

Kunnen games helpen bij depressie? Waarom worden er geen onderzoeken over uitgevoerd? Waarom doet de overheid hier niet zo veel aan? Dat waren een paar vragen die ik beantwoord wou hebben met dit onderwerp. Want als het helpt, waarom word hier dan niet genoeg over gedaan?

Depressie

Maar eerst, wat is depressie nu eigenlijk? En hoe zouden games moeten helpen?

Depressie is het hebben van sombere gedachtes voor een langere periode, om het kort en makkelijk te houden. Je voelt je slecht over jezelf en over het werk wat je doet. Je doet niks goed en je bent jezelf eigenlijk alleen maar naar beneden aan het praten. Je voelt je onzekerder dan eerst en je twijfelt veel meer over van alles en nog wat. Het maken van besluiten is moeilijk en je hebt het gevoel alsof je er compleet alleen voor staat. Je hebt nergens zin in en je ligt eigenlijk het liefst in je bed niks te doen.

Maar hoe helpen games hier dan bij? Een game kan bijvoorbeeld je laten zien dat je er niet alleen voor staat. Dat er wel meerderen zijn zoals jij die hier problemen mee hebben. Of het kan helpen het gesprek te openen onder jonge kinderen. Het kan je gedachtes eventjes weghalen van alles waar je mee zit. Je kan je even op totaal iets anders concentreren. Maar daar heb je toch helemaal geen spel voor nodig? Ga naar buiten ga met je vrienden wat doen! Dat klinkt allemaal leuk en gezellig en is ook zeker een oplossing. Maar het is veel gemakkelijker om een spel eventjes voor de dag te halen dan je vrienden. Ook hoef je hier niet zoveel te communiceren wat voor sommige misschien wel een heel groot obstakel is.

Depressie diagnose

Annebeth Erdbrink

“Het maken van games is duur en kost veel tijd. Ook zijn er nog niet genoeg onderzoeken naar gedaan om duidelijk te maken dat het ook daadwerkelijk voor langere tijd effectief is” Vertelt Annebeth Erdbrink mij. Ze heeft psychologie gestudeerd en is later ook game design gaan studeren. Ze is op het moment bezig met het onderzoeken van spellen die allemaal een ander onderwerp hebben met als achterliggende doel dat mensen anders over die onderwerpen gaan denken. Maar dat is nog best moeilijk verteld ze me. “Het is niet zo dat als je een spel speelt over gezond eten dat je dan die dag erna alleen maar appels eet bij wijze van spreken”. Wat moeten er dan in die spellen gebeuren dat het toch bij mensen blijft hangen? Dat is waar haar onderzoek zich het meest mee bezig houd. “Het moet bij mensen niet voelen alsof ze het moeten spelen want dan willen ze het al heel snel niet meer”.

Bij het maken van een spel is je doelgroep heel belangrijk. “Ik heb meerdere games gezien waarin de inhoud theoretisch gezien klopt maar de plank compleet misgeslagen word omdat mensen zich niet thuis voelen in die game wereld”. Er is natuurlijk een verschil tussen wat mannen zoeken in een game wereld en wat vrouwen zoeken, en dat is ook hetzelfde als het gaat om volwassenen en kinderen. Ze vertelt me dat ze het jammer vind dat de overheid er niet heel veel op uit doet, en doordat er nog niet veel onderzoek naar is gedaan word het bij de overheid ook niet zo snel aangekaart. “Het zou bijvoorbeeld geweldig zijn als ze een spel over klimaatverandering kunnen in zetten op de basisscholen, dan heb je een schoolsetting en heb je ook al duidelijk wie je spel gaat spelen en wanneer”. Games kosten veel geld en tijd, en een reclame campagne niet echt. “Bij een game weet je ook niet zo zeer wat de effecten zijn op de mensen, bij een reclame campagne weet je dat natuurlijk ook niet maar ten opzichte van een game is het sneller en goedkoper”.

Mindlight

In mindlight verken je het oude donkere huis van oma. Je puzzelt je weg om het licht weer aan te doen samen met Teru, de magische hoed die licht uitstraalt wanneer jij je ontspannen voelt. Jouw kalmte brengt licht in de wereld waarin je rond loopt. Dit spel is gemaakt voor kinderen met angststoornissen en helpt hun deze te overwinnen. Mindlight maakt gebruik van verschillende wetenschappelijk bewezen strategieën waarmee kinderen angstverschijnselen leren overwinnen.

Animal Crossing

Hoewel Animal Crossing niet zo zeer gemaakt is om mensen te helpen met depressie is het wel een spel wat je kan helpen te kalmeren. De universiteit naar Oxford heeft hier onderzoek naar gedaan en het bleek dat mensen die 4 uur lang Animal Crossing speelden gelukkiger waren dan mensen die dat niet deden. Ook zou het kunnen helpen tegen eenzaamheid. Wel is er nog meer onderzoek nodig naar de daadwerkelijke speeltijd wat je nodig hebt om de effecten te voelen. Ook kun je nog niet helemaal uitsluiten dat games niet slecht voor je zouden zijn. Daar zitten ook nog weer uitzonderingen bij.

Conclusie

Games helpen met depressie. En daar kwam ik na het lezen van een paar artikelen eigenlijk al wel vrij snel achter. Maar waarom er vanuit de overheid nog niet genoeg aan gedaan word blijft bij mij een raadsel. Misschien hangt er nog steeds het stereotype dat spellen slecht voor je zijn. Dat ze daarom niet willen proberen.

Voor de overheid kost het teveel geld en is er niet genoeg onderzoek voor gedaan om er veel op uit te doen. Dus dan word het maar bij reclame campagnes gehouden.

Spionnen worden ingezet, zo komt de Sovjet-Unie aan de blauwdruk van de atoombom die Amerika heeft ontwikkeld. Er knapt iets in het land, ze willen de Sovjet-Unie koste wat het kost verslaan. Spionnen, die kunnen de sleutel zijn. Er wordt een plan bedacht om marteltechnieken te optimaliseren en om spionnen moordmachines te maken: PROJECT BLUEBIRD. Dit werd later ARTICHOKE, nu is het beter bekend als Mk-ultra. Dit project is anders dan de vorige twee, moordmachines maken was niet het doel. Mensen hersenspoelen wel. Dit project werd geleid en gefinancierd door de CIA. Ze werkten er zelf aan, maar lieten ook externe dokters experimenteren op onwetende Amerikanen en Canadezen. Hypnose, drugs, alcohol en elektroshocktherapie hadden allemaal een aandeel in dit project. Misschien heb je er al wel eens van gehoord, misschien niet. Vandaag ga je een stukje onbesproken geschiedenis leren. Niet alleen leren, maar voelen in deze interactieve digital story. Voor de optimale ervaring wordt het aangeraden om oordopjes in te doen.

Wat woorden van een hypnotherapeut

Ze kiezen ze erop uit. Ze hadden het liefst een loner, iemand zonder vrienden, de voorkeur ging uit naar iemand die drugs gebruikte. Die personen hadden namelijk een stuk minder te verliezen, dus hun normen en waarden lagen een stuk lager. Mensen die niet lekker in hun vel zitten zijn makkelijker te manipuleren. Mensen die depressief zijn, er helemaal doorheen zitten, eenzaam en alleen zijn

Jeff Benink, hypnotherapeut

Ze hebben geprobeerd om moordmachines te maken met hypnose tijden Mk-ultra, daar zijn ze slechts bij enkelingen in geslaagd. Dit is, omdat de normen en waarden veel groter zijn. Je kunt niet zomaar iemands persoonlijkheid veranderen. Wat ze bij Mk-ultra hebben gedaan was het constant herhalen en herhalen van sessies. Woorden gebruiken die een ‘tweede ik’ zouden kunnen aanwakkeren. Als het al gebeurt, gebeurt het zeker niet in een of twee sessies. Daar gaan gerust maanden overheen

Jeff Benink, hypnotherapeut

Toen verloor ik zelf de controle

LSD, wat is het nou eigenlijk?

Let op: klik op het audio bestand om dit voorgelezen te krijgen!

De naam LSD is al een paar keer gevallen, maar wat is het nou eigenlijk? LSD is een drug die in het laboratorium gemaakt wordt, het zijn dus synthetische drugs. De werking is heftig, ze zorgen er namelijk voor dat jouw hersenen alles anders verwerken. Dit komt, doordat de werking van jouw zintuigen wordt verstoord als je de drug gebruikt. Alles om je heen wordt daarom anders, je hersenen zijn in de war. Je moet je voorstellen dat alles intensiever wordt, dus alles wat jij waarneemt wordt heftiger. Zelfs gezichten van mensen kunnen er anders uit gaan zien, volgens jou.

Wanneer jij deze drug gebruikt is jouw gevoel jouw enige realiteit. Moeilijk voor te stellen, toch? Bij een lichte trip ben je wel high, maar verlies je de controle niet volledig.

Bij een zware trip is anders, hierbij verlies je alle controle.  Meestal wordt het middel werkzaam na ongeveer 30 tot 90 minuten na het inslikken, maar je kunt het wel 6 tot 8 uur lang blijven voelen. Het wordt wel steeds minder heftig.

De slachtoffers van MK-ultra hebben LSD ervaren als verschrikkelijk, beangstigend en als iets wat ze nooit meer willen voelen.

Mk-ultra was geen complot theorie

MK-ultra klinkt misschien als een complot theorie, maar dat is het helaas niet. Er zijn erg veel slachtoffers die naar buiten zijn gekomen met hun persoonlijke verhalen. Daarnaast staat het internet vol met officiële documenten die zijn gestuurd door de CIA over MK-ultra. Hier is een voorbeeld.

Woorden van slachtoffers

Mk-ultra is een lang project geweest, een project met veel impact. Hoe heb jij het ervaren? Dit is natuurlijk helemaal niks vergeleken bij wat de slachtoffers hebben meegemaakt. Bij hen duurde dit traject vaak wel maanden. In het laatste stukje ga je nog een paar persoonlijke verhalen lezen van de slachtoffers. Alle drie de personen in kwestie waren proefpersonen van Dokter Ewen Cameron. De ervaring is hierop gebaseerd. In 1984 kwamen negen Canadezen naar buiten met hun verschrikkelijke verhalen, ze klaagden de CIA aan. Deze mensen hadden geen idee dat zij mee deden aan dit experimentele hersenspoel traject.

De verhalen die je hierboven hebt gelezen zijn erg naar, vooral als je nagaat dat de Canadese overheid niet meteen voor hen in de bres is gesprongen, maar eerst zijn ogen sloot voor de gebeurtenissen. Het is inmiddels 37 jaar later, het jaar 2021. Velen speculeren dat er nog steeds een soortgelijk experiment onder een andere naam gaande is. Maar voor nu is dit duistere hoofdstuk gelukkig even gesloten.  

Colofon

https://www.history.com/topics/us-government/history-of-mk-ultra

https://www.nytimes.com/packages/pdf/national/13inmate_ProjectMKULTRA.pdf

https://choice.npr.org/index.html?origin=https://www.npr.org/2019/09/09/758989641/the-cias-secret-quest-for-mind-control-torture-lsd-and-a-poisoner-in-chief

https://newsinteractives.cbc.ca/longform/brainwashed-mkultra

http://www.theblackvault.com/documentarchive/cia-mkultra-collection/

Bron: De Morbide Zusters een met een podcast en tekst over Mk-ultra (via hun website)

Bron: The Fifth Estate: Slachtoffers vechten voor rechtvaardigheid (via YouTube)

Bron: The Fifth Estate: slachtoffers klagen de CIA aan(via YouTube)

“Het is gewoon een grote chaos.” Dat is wat ik te horen krijg van mijn oma wanneer ik naar haar handtas vraag. En hier kan ik mij zeker in vinden. Chaos, maar ergens is het ook wel georganiseerd. Tenminste, dat probeer ik mijzelf te overtuigen. Ik word vaak uitgelachen door vrienden als ik weer eens iets uit mijn tas tover wat we op dat moment precies nodig hebben. Nu vergelijk ik vaak zelf mijn eigen hoofd met mijn tas, chaos, maar er zijn altijd de juiste dingen in te vinden. Je moet alleen even zoeken en het duurt even tot het er uit komt.

Het is gewoon een grote chaos

Of dit bij anderen ook zo is, is dan de vraag. Misschien hebben anderen het allemaal overzichtelijk en in alle vakjes een ander product. Of gooien ze alles in het grote vak? Neemt iedereen überhaupt een tas mee? Aan de hand van een aantal bronnen heb ik dat proberen te onderzoeken. 

Mijn eigen tas 👝

Ook ik zelf heb een handtas in bezit. Meerdere zelfs, waarschijnlijk te veel. Ik zal vast niet de enige zijn, maar aan de hand van waar ik heen ga pas ik ook mijn handtas aan. Als ik een dagje weg ga neem ik mijn Guess rugtasje mee. Ga ik uit? Dan gaat mijn schoudertasje mee. Laatst dacht ik er eens aan wat er nou daadwerkelijk in mijn tas zit, want als je er in kijkt is het eigenlijk vrijwel chaos. Ik heb mijn tas op de kop gegooid en op een rijtje gezet en wat ik allemaal blijkbaar in het dagelijks leven nodig heb. 

• Boek

Ik ben op dit moment een Engels boek aan het lezen. ‘We Are Inevitable’. Het was de bedoeling dat er een ander boek in zou zitten, maar deze was helaas uitverkocht dus toen werd het deze maar. Meestal als ik in de trein zit lees ik. 

• Etui

Ik heb altijd een etui in mijn handtas zitten met pennen en markers. Ik schrijf eigenlijk niet eens. 

• Haarborstel

Aangezien mijn haar om de minuut in de knoop gaat, is het handig om een borstel mee te hebben. 

• Wegwerp camera

Ik voel mij echt een standaard studente, maar ook ik maak altijd foto’s met een wegwerp camera. Ik neem deze dus altijd mee om alles vast te kunnen leggen. 

• Leesbril

Waarom deze nog in mijn tas zit weet ik eigenlijk niet, ik gebruik het toch nooit. 

• Deodorant

Zit standaard in mijn tas.

• Nagellak

Soms moet ik voor werk nog snel mijn nagels bijwerken, dan is het handig dat ik mijn standaard kleurtje in mijn tas heb zitten. 

• USB stick

Was die kwijt, weet eigenlijk niet waarom het in deze tas zit, maar het zit er in. 

• Powerbank

Ik krijg het altijd voor elkaar om een lege telefoon te hebben. Sinds ik op Amsterdam centraal stond zonder telefoon en geen idee had hoe ik naar huis moest, heb ik standaard een opgeladen powerbank mee. 

• Belangrijke pasjes

Ondanks dat ze los in de tas slingeren, heb ik ze altijd mee. 

• Kauwgom

Zit net als deodorant, standaard in mijn tas. 

• Een haarclip

Ook al zit ik niet bij Vindicat, ik heb altijd een haarclip bij me. Mochten mijn haar elastiekjes kapot zijn of ik moet mijn haar uit mijn nek willen hebben. 

• Telefoonhouder voor in de auto

Aangezien ik ALTIJD op de navigatie rij, moet ik dit wel kunnen zien. 

• Parfum

Verrassing, ook deze zit standaard in elke tas. 

• Fietslampjes

Ik heb het geluk als ik dom blondje speel dat ik wegkom met kapotte fietslichten, maar ik neem nu toch maar voor de zekerheid een extra paar mee in mijn handtas. 

• Spaze stickers

Weet even niet hoe ik dit uit moet leggen. 

• Oorbellen

Ook deze was ik kwijt? 

• Handgel

Corona? Wat is dat? 

• Menstruatie Middelen

Standaard in mijn tas, dat heb ik inmiddels wel geleerd. 

• Waterfles

Ik heb dus sinds kort een roze thermosfles en het is de beste keuze ooit. Ik vind lauw water het meest vieze wat er is en nu blijft mijn water eindelijk een beetje koud. 

• Mondkapje

Corona? Wat is dat? 

• Lippenbalsem

Zeker in de winter heb ik dit echt nodig. 

• Makeup 

Soms heb ik in de ochtend geen tijd om mijn make up te doen. Daarom heb ik standaard mascara, wenkbrauw gel en lipgloss in mijn tas. 

Andere vrouwen over hun tas

Om uit te zoeken of meerdere mensen hetzelfde ervaren als ik, heb ik een enquête uitgezet op social media. De enquête is 61 keer ingevuld. Aan de resultaten te zien hebben meerdere vrouwen dezelfde spullen in hun handtas zitten. Ik moet eerlijk zeggen dat ik deze reacties al wel had verwacht, hoewel er toch meiden zijn die geen handtas gebruiken. Hieronder heb ik foto’s neergezet met de resultaten van de enquête.

Ik heb meer tassen, soms laat ik dingen in de verkeerde tas zitten

Andere bronnen

Ook heb er inspiratie opgedaan uit de serie van Linda. Hierbij die video’s.

De begin fase van anorexia herkennen is heel erg belangrijk om te herkennen. In deze fase is de kans op herstel het grootst. Desondanks is deze fase ook moeilijk te herkennen. Mensen die in de beginfase van anorexia zitten willen dat meestal voor hun omgeving verbergen. In deze fase begint het persoon in kwestie meer op zijn of haar gewicht te letten en eet veel minder.

De beginfase van anorexia is lang niet altijd zo makkelijk te herkennen. Ik sprak met Fleur over hoe gemakkelijk het soms kan zijn om maaltijden over te slaan en smoesjes te verzinnen om soms niet te hoeven eten.

‘Op een gegeven moment ga je heel erg veel afvallen en merk je het zelf ook meer dan gaan mensen om je heen het ook wel meer merken. Zeker in de beginfase denk ik dat het als mensen er optijd bij zijn het makkelijkst nog te voorkomen.’

De beginfase van anorexia herkennen is dus heel erg belangrijk, maar hoe herken je die nou? Een eetstoornis herkennen blijft lastig, vaak omdat de persoon in kwestie het voor de rest wil verbergen. Als je merkt bij iemand in jouw omgeving dat diegene smoesjes verzint om niet te hoeven eten of wel heel vaak ‘geen honger’ heeft is dat een duidelijk singaal dat deze persoon misschien last heeft van een eetstoornis. Wees ook zeker niet bang of verlegen om hier iets over te zeggen omdat het zeker in de beginfase heel erg belangrijk is dat je anorexia optijd herkent. Ook is veel gewichtsverlies een duidelijk singaal dat er te weinig gegeten worden. Dit hoeft niet altijd te duiden op anorexia maar het kan wel een singaal zijn. 

Ook zelf heb ik last gehad van beginverschijnselen van anorexia. Ik was niet bang om aan te komen. Maar ik had gewoon geen behoefte aan eten. Eten was niet belangrijk voor mij en mijn gewicht vond ik wel prima zo. Ik at bijna niks meer tot een punt dat ik naar een dietiste moest. Je kon mijn ribben en botten zomaar zien in zomerkleding en ik had erg veel last van zwaar ondergewicht. Op dit moment weeg ik nog steeds te weinig maar ben ik me er wel bewust van hoe belangrijk goed eten voor je is en ben ik heel erg mijn best aan het doen om op een gezond gewicht te komen.

Als je bij iemand in jouw omgeving merkt dat hij of zij minder eet, smoesjes verzint om niet te hoeven eten of heel erg veel is afgevallen, trek dan aan de bel! Het is super belangrijk dat je er met anorexia zo snel mogelijk bij bent.

Je thuisland verlaten voor een veilige plek aan de andere kant van de wereld. Te voet levensgevaarlijke wegen bewandelen, je familie en vrienden verlaten, je baan en huis opzeggen, duizenden euro’s betalen. Op zoek naar veiligheid. Zou jij dit allemaal op het spel zetten voor simpel geluk?

”We zijn allemaal vreemdeling op aarde. Dit is niet ons huis, hoe kunnen we dan zeggen dat de grenzen dicht moeten?”

Met wat Lucinda ooit heeft gezegd, kan ik haar geen ongelijk geven. Want elk verhaal begínt ook met een buitengewone vrouw. Een van de vele voorbeelden is het verhaal van De Zeven Zusters van de Plejaden. Of eigenlijk, de zeven verhalen van De Zeven Zussen.

Zeven sterke vrouwen die elk voor hun eigen leven, maar ook voor dat van anderen, hebben gestreden. Een inspiratie voor jong en oud. Niet alleen voor in hun eigen tijd, maar ook voor de vele generaties vrouwen na hen.

Scroll naar beneden om meer te weten.

Zo, nu je wat meer weet over De Zeven Zusters van de Plejaden, gaan we verder naar het verhaal van De Zeven Zussen van nu. De boekenserie van historische romans van de zussen D’Aplièse. Geschreven door Lucinda Riley – die heel lezend Nederland (en de rest van de wereld), de afgelopen jaren heeft meegenomen op een onvergetelijke reis.

Zeven boeken, geïnspireerd op de mythes en legendes van De Zeven Zusters van de Plejaden.

Scroll naar beneden om meer te weten.

Zeven zussen, zeven boeken. Allemaal geschreven door de Ierse Lucinda Riley. Het zevende boek, ‘De Missende Zus’, kwam begin mei 2021 uit. Er werd toen ook bekend gemaakt dat er een achtste boek uit zou komen. ‘Atlas: the story of Pa Salt’. Het boek vanuit het perspectief van adoptievader Pa Salt.

Ongeveer vijf weken later kregen we het vreselijke nieuws dat Lucinda op 11 juni 2021, na een ziektebed van vier jaar, met haar familie aan haar zijde is overleden aan kanker. Net in die week stond haar laatste boek op de nummer 1 van de wereld in de boekranglijsten.

In Nederland en België zijn er al ruim drie miljoen boeken van De Zeven Zussen verkocht. Het eerste boek – het boek van Maia – werd ongeveer 700.000 keer verkocht. Het laatste boek – het boek van Merope – werd een maand na uitbreng al meer 300.000 keer verkocht. De rest van de boeken liggen een beetje rond hetzelfde aantal: namelijk 400.000 verkochte exemplaren. (Bron: Xander Uitgevers, 2021)

Hoe het nu verder gaat met het achtste boek, dat weten we nog niet precies.
Zullen sommige vragen voor altijd onbeantwoord blijven?

Lucinda met haar man en vier kinderen.

Bron: lucindariley.co.uk

Scroll naar beneden om meer te weten.

Voor veel lezeressen is Lucinda met haar boeken over De Zeven Zussen, een grote inspiratie geweest. Zo ook voor Laurette, (24). Zij heeft alle boeken van de Zussen binnen een mum van tijd gelezen en vertelt over háár ervaring en inspiratie die ze heeft opgedaan door Lucinda en de boeken.

Laurette, jij hebt dus alle boeken, behalve de zevende, van De Zeven Zussen gelezen. Hoe ben je eigenlijk zo bij deze serie gekomen?

“Ik kwam best wel vaak dingen tegen over De Zeven Zussen op sites en op Facebook enz. Toen noemde ik dat een keer en kreeg ik opeens het eerste boek als cadeautje. Ik ben ‘m gaan lezen en voor ik het wist had ik ze alle zes uit.”

Welk boek is je favoriet? En waarom?

“Ik denk dat ik dan toch moet kiezen voor het boek ‘Maan’, het boek van Tiggy. Ik weet eigenlijk niet waarom, maar ik zat eigenlijk meteen al van ‘dit boek wil ik nog een keer lezen’. Het las supermakkelijk weg en ik vond beide verhaallijnen erg mooi. Ik werd er heel vrolijk van.”

Is Tiggy dan ook je favoriete zus? 

“Als ik zou moeten kiezen dan denk ik wel dat Tiggy mijn favoriete zus is, samen met Star. Ik vind hun twee van de ‘normaalste’ zussen. Star vooral omdat zij na haar zoektocht een vooral huisje-boompje-beestje leven krijgt, en zo zou ik dat ook graag willen. Met Tiggy vond ik het verhaal gewoon heel leuk en dus Tiggy zelf ook.”

Star en Tiggy zijn twee van de rustigste zussen in het boek. Heeft hun karakter ook te maken met het feit dat je hen als favoriet beschouwt? 

“Ik denk het wel, ja. Ik kon me het meest vinden in die twee. Iets meer verbonden, ofzo. De rest stond veel meer in de schijnwerpers en daar ben ik niet zo van. Ik ben zelf ook veel meer down to earth in dat opzicht.”

Je zei net al iets over dat je beide verhaallijnen in het verhaal van Tiggy heel mooi vond, wat vond je überhaupt van dat concept? Twee verhalen in één boek? 

“Dat je twee verhalen kon lezen, die uiteindelijk een connectie met elkaar hebben, vind ik juist een van de leukste dingen aan de boeken. Ik denk dat als er maar één verhaallijn was gebruikt, dat het veel saaier zou worden en dat het eigenlijk het hele idee van de boeken wegneemt. Je wilde nu zo graag weten wat er vroeger gebeurd was en wat het dan was waar de zus mee in verbinding stond. Dan lees je zo’n dik boek zo uit.”

‘Het is niet zo dat ik er elke dag over nadenk, maar als ik dat wel doe, dan haal ik daar wel mijn inspiratie uit.’

Vond je dat bij elk boek leuk?

“Ja, eigenlijk wel. Ik vind zulke verhalen over gebeurtenissen uit de geschiedenis, historische romans dus, echt super interessant. Daarnaast is het natuurlijk fictie, maar ik kwam erachter dat heel veel dingen in de boeken echt zijn gebeurd, of in ieder geval sterk erop zijn gebaseerd. Bij het boek van Star bijvoorbeeld: met de affaire tussen Londense Society lid Alice Keppel en King Edward VII. Heel interessant om dat dan zo in een verhaal te lezen.”

Ik had je eerder al gevraagd om een quote voor Lucinda te geven. Je zei dat je er door de boeken achter kwam dat je voor je eigen geluk moest gaan. Hoezo kwam dit precies?

“Haha, ja. Ik denk dat ik dat vooral ben gaan zien door het ‘heden’ verhaal. De verhalen van de zussen zelf, dus. In de hele serie gaat het erom dat de zussen hun eigen weg gaan vinden en dat ze erachter proberen te komen wie ze zijn en waar ze voor staan. Natuurlijk weet ik wel dat iedereen dat moet doen, maar om het dan te lezen in zo’n boekenserie, dat is dan wel heel mooi. 
Het is niet zo dat ik er elke dag over nadenk, maar als ik dat wel doe, dan haal ik daar wel mijn inspiratie uit.”

Zou je, misschien ook wel om die relaties *knipoog*, met een zus willen ruilen? En met wie zou dat dan zijn?

“Qua soort leven zou ik denk ik met Star willen ruilen. Toch echt dat huisje-boompje-beestje-gevoel. Maar qua wonen dan weer niet. Dan zou ik liever in een warm land wonen, zoals in Brazilië (Maia) of Australië (CeCe).”

Je hoeft natuurlijk nu alleen nog maar het laatste boek te lezen. Ga je de boeken ook missen, als je ze straks allemaal uit hebt?

“Ik denk het wel, ja. Ik vond het nu al jammer als ik er een uit had. Ik had hun levens eigenlijk nog wel langer willen blijven volgen, ook al zijn ze niet echt. Ik vond het trouwens wel stom dat de meeste zussen op het einde pas een relatie kregen. Dan waren ze eindelijk samen, was het boek alweer uit. Maar goed, dat is natuurlijk niet de hoofdzaak in de serie.”

Er komt, als het goed is, ook nog een achtste boek uit. Wat hoop of denk je daarin te gaan lezen?

“Ik hoop niet per se iets, want ik weet sowieso dat het een goede afsluiter gaat zijn. Wat ik denk, is dat we antwoorden gaan krijgen op alle onbeantwoorde vragen en hoe het uiteindelijk allemaal is gebeurd. Ik weet het niet, maar soms denk ik dat Pa Salt niet eens echt dood is. Het zal in ieder geval heel interessant zijn om het vanuit zijn perspectief te lezen.”

Scroll naar beneden om meer te lezen.

Zoals al eerder gesteld, inspireerde Lucinda met haar verhalen een heleboel vrouwen, jong en oud. Een aantal mensen wilden graag – ter ere van Lucinda – wat over de schrijfster en haar geweldige boeken vertellen.

Creators note

“Lucinda schreef met de Zeven Zussen niet maar over één vrouw of één persoonlijkheid. Nee, ze schreef over maar liefst veertien vrouwen. Zeven uit het verleden en zeven uit het heden. Verschillende culturen, landen, voorkeuren, huidskleuren, soorten en maten. Lucinda wist voor iedere soort vrouw een verhaal te creëeren. In de brief aan haar lezers vertelde ze dat elke lezer zich met de ene zus meer verbonden zou voelen, dan met de ander. Dan vind ik het toch bijzonder dat het haar gelukt is, om mij me met elke zus verbonden te laten voelen.

‘Every great story begins with an extraordinary woman.’

Voor mij is Lucinda Riley ‘that extraordinary woman’, die dit geweldige verhaal is begonnen.”

Bronnen: lucindariley.co.uk, lucindariley.nl, geïnterviewden, Xander Uitgevers.
Gemaakt met: Interactive Image, ArcGIS StoryMaps, Canva.
07-07-2021 / Anne-fleur Reitsma

Is het je ook opgevallen dat je op je Instagram alleen dezelfde soort foto’s en video’s ziet? Urenlang zit je te scrollen op je feed die alleen kattenfilmpjes en natuurfoto’s laat zien. Het algoritme zorgt ervoor dat je alleen de content ziet die je daadwerkelijk leuk vindt. Maar hoe werkt het algoritme eigenlijk? En wat voor effect heeft het algortime op je?

Wat betekent ‘algoritme’?

Een algoritme is niets anders dan een ‘stappenplan’. Het aantal stappen dat je zet om een doel te bereiken. Dagelijks maken we gebruik van algoritmes, bijvoorbeeld bij het bereiden van een gerecht. We volgen een recept (oftewel een stappenplan) om een maaltijd (het doel) te bereiden. Toch denk je bij het woord ‘algoritme’ aan de social media. In deze technologie is het algoritme een slimme rekenformule die bepaalt welke berichten je te zien krijgt. Niet alleen Instagram, maar ook Facebook, TikTok, Twitter, Youtube en nog veel andere social media platformen maken gebruik van een algoritme. 

Hoe werkt het algoritme van Instagram? 

Stel eens voor: Je hebt een vriend genaamd Alex. Alex houdt enorm veel van voetbal, maar hij vindt de politiek helemaal niks. Alex krijgt daarom alleen voetbal content te zien en nauwelijks berichten over de tweede kamer. Het algoritme laat alleen de berichten zien die de gebruiker het meest interesseert. Maar nu roept gelijk de vraag op: Hoe weet het algoritme jouw interesses? 

Het algoritme volgt elke stap die je maakt. Hij weet precies welke berichten je leuk vindt, welke berichten je opslaat. Het algoritme weet zelfs hoelang je naar een bericht hebt gekeken. Dit slimme systeem houdt alles bij en weet precies welke stappen je maakt. Elke handeling die je uitvoert, wordt zorgvuldig gevolgd en geregistreerd. Jouw gedrag op Instagram bepaalt welke berichten je te zien krijgt. Hoe meer interactie je hebt met een bepaalde post, hoe meer van dezelfde soort berichten je ziet.

Het algoritme van Instagram heeft een kunstmatige intelligentie (of artificial intelligence). Dat betekent dat het systeem zelfstandig beslissingen kan nemen én daarvan leren. 

Waarom heeft Instagram een algoritme?

Vroeger had Instagram geen extreem intelligent algoritme. Tot het jaar 2016 werden de berichten op chronologische wijze weergeven op de tijdlijn. Nu is dat wel anders.  Het algoritme van Instagram wil prioriteit geven aan de content die jij interessant vindt. Dit zijn de berichten van familie, vrienden en accounts die je leuk vindt. Doordat de app nu alleen berichten laat zien die jij ook daadwerkelijk interessant vindt, blijf je langer op de app. Dit is precies wat Instagram wil.

Is het algoritme gemaakt voor de gebruikers van Instagram?

Nee, niet helemaal. Instagram is tegenwoordig niet een “gewone” platform om te zien wat je vrienden en familie doen. Alle social media platformen, zoals Facebook, Twitter, Youtube, Pinterest, Tiktok en Instagram, zijn aan het vechten voor jou aandacht. Ze doen er alles aan om jouw zo lang mogelijk online te hebben. 

Maar waarom willen ze zo graag onze aandacht? Het is erg gek dat we een app zoals Instagram gratis mogen gebruiken. Hoe kunnen social media platformen zoveel verdienen zonder geld te vragen van de gebruikers?

De gebruikers betalen niet voor de app, maar adverteerders betalen wel voor de aandacht van de gebruikers. 

Adverteerders betalen Instagram in ruil voor het laten zien van hun reclames. Aangezien het algoritme weet wat je interesses zijn, weten ze ook precies wat voor soort producten of diensten voor jou geschikt zijn. Instagram maakt het adverteren voor een specifiek doelgroep hierdoor erg makkelijk. Onze aandacht wordt verkocht aan de adverteerders. 

Wat zijn de effecten die het algoritme heeft op jou?

Vrijwel elk social media platform heeft een algoritme. Het is daarom belangrijk om stil te staan bij de mogelijke invloed van deze technologie. 

Positieve gevolgen 

• Alleen leuke berichten:

Het algoritme weet precies wie je familie is, wie je vrienden zijn, tegen wie jij opkijkt en zelfs op wie je verliefd bent. Het algoritme laat eerder content zien van de mensen die jij ook belangrijk vindt. Het is een goede manier om snel en makkelijk te zien wat je vrienden en familie doen.

• Mensen die bij jou passen:

Het algoritme zoekt mensen op die hetzelfde denken zoals jij. Dit kan voor hele leuke interacties zorgen. Zo vinden mensen die gitaar spelen andere gitaristen die tips en tutorials geven. 

Negatieve gevolgen

• Privacy:

Het lijkt soms wel alsof het internet je beter kent dan jezelf. Door het algoritme kan onze privacy geschonden worden. Niet alleen de informatie die je zelf online zet, maar ook de data die het algoritme heeft verzameld, kent Instagram je door en door. Zo weten ze bijvoorbeeld dat Alex; een 17-jarige voetbalfanatiek is die in Zwolle woont. Ze weten precies wie hij is en wat zijn interesses zijn. De informatie die het algoritme van je krijgt worden geregistreerd en er wordt een profiel van je gemaakt. Hoe langer je op het internet zit, hoe uitgebreider je profiel wordt.

• Algoritmes zijn niet objectief: 

Het algoritme laat alleen content zien waarin jij geïnteresseerd bent. Ze laten alleen berichten zien waar jij het mee eens bent. Voorbeeld: Sarah is een Trump-supporter. Het algoritme weet dat en laat alleen berichten zien van andere Trump-supporters. Sarah krijgt nu alleen berichten over hoe geweldig Trump is en waarom hij een betere president is dan Biden. Sarah krijgt nu één kant van het verhaal te horen. Het algoritme zorgt ervoor dat Jij weinig berichten ziet die anders zijn dan jouw voorkeur of mening. 

• Gekleurd wereldbeeld:

Je krijgt alleen berichten op je tijdlijn die jou interesseren of die bij jouw meningen passen. Na een tijdje krijg je het idee dat iedereen om je heen het met je eens is, want je ziet alleen berichten van de mensen met dezelfde mening. Je komt in een soort “bubbel” terecht met mensen die precies op jou lijken. Het is daarom soms moeilijk te begrijpen dat niet iedereen hetzelfde ziet. 

Nepnieuws en complottheorieën 

Het algoritme is niet gemaakt om jou goed te informeren. Het enige wat het algoritme wil is je aandacht vasthouden door content die jou interesseren. Het algoritme zorgt ervoor dat het verspreiden van nepnieuws, disinformatie, clickbait en complottheorieën makkelijker is dan ooit tevoren. Deze nep berichten kunnen je manipuleren en anders laten denken. 

De meest bekende complottheorie die verspreid werd over social media is de pizzagate theorie. De pizzagate is een complottheorie over een pedonetwerk rond de Democratische partij in de Verenigde Staten, gerund vanuit de kelder van een pizzarestaurant in Washington. Dit nepniewsbericht begon trending te worden in 2016. Het nepnieuws was de aanleiding voor een schietpartij op het restaurant. Edward Welch bracht een geweer naar een pizzeria om “de kinderen te bevrijden die in de kelder waren opgesloten”. De pizzeria had geen kelder. De man is opgepakt en heeft 4 jaar cel gekregen. 

Zorgt het algoritme voor splitsing in de samenleving?

Doordat het algoritme je laat zien waar je het meest geïnteresseerd in bent, zie je alleen dezelfde soort content op je tijdlijn. Wat veel mensen niet realiseren is dat iedereen wat anders ziet. Iedereen heeft een andere tijdlijn. Je ziet alleen de berichten die het met jou eens zijn, die dezelfde standpunten, meningen of politiek voorkeur hebben. Mensen vinden het dan ook raar wanneer iemand niet met hen eens is. ‘Ik zie alleen hierover berichten, hoe zien zij dat niet?’ Veel Nederlanders maken zich zorgen over (toenemende) polarisatie is de samenleving. Mensen hebben extreme standpunten minder compromisbereid zijn. 

Hoe werken bedrijven met het algortime?

Om erachter te komen hoe bedrijven werken met een algoritme, heb ik een interview gehouden met Hannah van der Stadt. Hannah is marketeer en werkt op de marketingafdeling van Technical Valley. Technical Valley is een bedrijf dat technische mensen opleidt tot elektromonteur en daarna detacheert aan verschillende opdrachtgevers. 

“Om onze doelgroep te bereiken via Instagram maken we gebruik van promoties. Op de tijdlijn van je Instagram zie je af en toe reclames verschijnen. Deze reclames zijn promoties van bedrijven. Door middel van deze promoties proberen wij zoveel mogelijk bereik te krijgen. Wij designen zelf verschillende soorten berichten en kijken welk bericht het meeste bereik heeft. Zo staat bijvoorbeeld op het ene bericht een afbeelding met tekst en op het andere bericht een afbeelding zonder tekst. Door te meten krijgen we uiteindelijk een beter idee welk bericht welke doelgroep aantrekt. 

Ook kunnen we bepalen wie onze promoties te zien krijgen. Voor onze promoties kunnen we het geslacht, de leeftijd, locatie, interesses, hobby’s en opleidingsniveau kiezen. Het is op deze manier erg makkelijk om een specifieke doelgroep te bereiken en die naar onze website door te verwijzen.”